Itigil ang Leave No Trace Policing

Ang Leave No Trace ay hindi dapat gamitin sa kahihiyan, harass, ibukod o pulis ang mga tao sa labas. Lubusang paghinto.

Ang pagsasanay sa Leave No Trace ay ganoon lang: isang pagsasanay. Ito ay tungkol sa aksyon, hindi pagiging perpekto. Lahat tayo ay aksidenteng nagkalat. Naapektuhan nating lahat ang ating mga panlabas na lugar nang hindi sinasadya. Lahat tayo ay may natutunang bago at inayos ang ating mga aksyon. Walang sinuman sa atin ang perpekto, at hindi tayo dapat umasa ng pagiging perpekto mula sa iba.

Bagama't ang Leave No Trace ang aming pangalan, ang sinisikap ng organisasyon ay ang lahat ng tao ay mag-iwan ng kaunting bakas hangga't maaari. Pag-isipan: kung talagang wala tayong iniiwan na bakas, walang mga trail, walang campground, walang parking lot. Kami, sa halip, ay nagbibigay ng balanse sa pagitan ng pagtangkilik sa kalikasan, pagkonekta dito sa aming natatangi at personal na paraan, at pagliit ng mga epekto na maaari naming idulot. Iyan ang gawain ng samahan ng Leave No Trace.

Sa nakalipas na mga taon, kami, sa samahan ng Leave No Trace, ay nakapansin ng pagtaas ng mga piling tao na gumagamit ng aming pangalan, Leave No Trace, sa paraang hindi sinasadya—ginagamitan nila ito ng armas. Nakita namin ang ilan na ginagamit ito para ipahiya o para asarin ang mga tao sa ngalan ng pagprotekta sa labas, ngunit hindi namin mapoprotektahan ang kalikasan sa pamamagitan ng pagbubukod ng mga tao. Matatag kaming naninindigan na ang labas ay para sa lahat, at magsasama-sama tayong lahat para protektahan ang ating natural na mundo. Tinutuligsa namin ang kahihiyan at organisadong panliligalig.

Bagama't maaaring nakakaakit na magtaltalan na ang kahihiyan ay isang paraan ng pagtuturo, hindi sinusuportahan ng pananaliksik ang argumentong ito. June Price Tangney, Ph.D., at Jessica Tracy, Ph.D., ay sumulat sa Handbook of Self and Identity, “May malawak na palagay na dahil napakasakit ng kahihiyan, kahit papaano ay nag-uudyok ito sa mga tao na iwasan ang 'paggawa ng mali '. Sa lumalabas, halos walang direktang ebidensya ang sumusuporta sa ipinapalagay na adaptive function ng kahihiyan. Sa kabaligtaran, ang pananaliksik ay nagpapahiwatig na ang kahihiyan ay maaaring magpalala pa ng mga bagay-bagay.”

Ang kahihiyan sa ngalan ng edukasyon ay maraming hindi sinasadyang kahihinatnan. Lalo na para sa mga taong dati nang ibinukod sa mga panlabas na lugar, ang kahihiyan na ito ay maaaring humantong sa pakiramdam na hindi ligtas at hindi katanggap-tanggap sa isang espasyo na dapat ay nagtatrabaho upang alisin ang mga hadlang, hindi lumikha ng higit pa. 

Kung talagang gusto nating magkaroon ng mas aktibong papel sa edukasyon, mas epektibong makipag-usap sa ating mga kaibigan at pamilya o makibahagi sa mga lokal na pagsisikap sa pamamagitan ng pagboboluntaryo. Ang mga pamamaraang ito ay lumilikha ng espasyo para sa pag-aaral sa halip na kahihiyan. 

Tandaan na lahat tayo ay patuloy na lumalaki. Kahit na ang Leave No Trace mismo ay patuloy na natututo at nagsasaayos, gamit ang umuusbong na agham at pananaliksik upang i-update ang aming mga prinsipyo at kasanayan habang mas nauunawaan namin ang aming koneksyon sa labas. 

I-normalize natin ang pag-aaral, paglaki, at pagsasaayos at bigyan ang bawat isa ng benepisyo ng pagdududa gaya ng ginagawa natin.