Stay Out of the Woods: Pahiya sa Pangalan ng Leave No Trace

"Ang pangit ng mga tao."

"Manatili sa labas ng kagubatan."

"Sabihin sa mga tao na kunin ang sarili nilang sh%* #lazy."

Ang pagbabasa sa seksyon ng mga komento sa social media ay maaaring minsan ay nakakaramdam ng panghihina ng loob. Aminin mo na mali ka? Hinatulan ka bilang isa sa mga walang alam. Matuto ng bagong impormasyon? Nahihiya ka na hindi mo alam. Ang pagbabahagi ng iyong mga karanasan sa labas ay dapat na isa pang paraan upang maipahayag ang iyong pagmamahal sa kalikasan, kaya paano naging napakalayo ng online environmentalism?

Noong itinatag ang Leave No Trace 25 taon na ang nakakaraan, ang layunin ng organisasyon ay magbigay ng mga tool na pang-edukasyon at mga alituntunin upang turuan ang mga tao kung paano mag-enjoy sa labas nang responsable. Ang misyon na ito ay nananatiling pareho ngayon ngunit sa paglipas ng mga taon ay umunlad upang isama ang mga kontemporaryong adaptasyon ng Seven Principles, maraming iba't ibang kurso at programa at siyempre, ang pagsasama ng patuloy na nagbabagong teknolohiya.

Ang Leave No Trace ay palaging umiiral sa isang spectrum—isang toolkit upang matuto mula sa, depende sa kapaligiran ng mga tao, edad, personal na etika at maraming iba pang mga kadahilanan. Sa isang dulo ng spectrum mayroong maraming epekto sa lupa, sa kabilang dulo, napakakaunti. Ang Sentro ay nagpapatakbo sa ideya na ang mga tao na lumalabas at magkaroon ng pagmamahal sa kalikasan ay isang magandang bagay . Ang higit na natututo ng sinuman tungkol sa kung paano protektahan ang labas—kailan man at gayunpaman mangyari iyon sa kanilang buhay —ay isang magandang bagay . Ang Leave No Trace ay hindi tungkol sa pagiging perpekto, ito ay tungkol sa aksyon.

Gayunpaman, sa paglipas ng panahon at partikular na sa pagiging bahagi ng buhay ng lahat ng social media, ang Leave No Trace ay minsan nagiging sandata, na ginagamit sa kahihiyan sa halip na turuan. Ang mga komento, mula sa pagtawag sa kakulangan ng kaalaman o karanasan ng isang tao, hanggang sa marahas na pagbabanta at personal na pag-atake, ay minsan ginagawa sa pangalan ng Leave No Trace.

Ang mga tao ay nagpo-post ng mga video ng kanilang sarili na nagpapakain ng mga ibon o naglalakad sa landas, namumulot ng mga wildflower o nag-geotag sila ng isang sikat na lokasyon, lahat ay debatably "less-than-Leave No Trace" na gawi. Ngunit napakadalas sa halip na ipaliwanag kung bakit, ang mga komento ay bastos, personal o hashtag na #LeaveNoTrace na walang karagdagang impormasyon. "Nakakadismaya kapag nakikita namin ang Leave No Trace na dati ay nagpapahiya at nang-aapi ng mga tao sa online" sabi ni Dana Watts, Executive Director ng Leave No Trace, "Ang Leave No Trace ay hindi dapat gamitin upang ibukod ang sinuman, online o sa labas, at kami ay nagsusumikap na tiyakin na sa halip ito ay isang tool na gumagana para sa lahat ng tao."

Hindi lamang ang kahihiyan ay sumasalungat sa misyon ng Leave No Trace, ngunit kung ang layunin ay upang turuan o makita ang pagbabago sa mga desisyon ng mga tao sa labas, mayroong pananaliksik na magmumungkahi na ang kahihiyan ay hindi gumagana. June Price Tangney, PhD, at Jessica Tracy, PhD, ay sumulat sa Handbook of Self and Identity "Para sa karamihan ng mga tao, ang likas na katangian ng kahihiyan na nakapagpapagaling, nagbabanta sa ego ay ginagawang mahirap ang mga nakabubuo na resulta, kung hindi imposible," patuloy nila, "mayroong isang malawak na palagay na dahil napakasakit ng kahihiyan, kahit papaano ay nag-uudyok ito sa mga tao na iwasan ang 'gumawa ng mali'. Tulad ng lumalabas na halos walang direktang ebidensya ang sumusuporta sa ipinapalagay na adaptive function ng kahihiyan. Sa kabaligtaran, ang pananaliksik ay nagpapahiwatig na ang kahihiyan ay maaaring magpalala pa ng mga bagay."

Matapos masaksihan ang pag-uugaling ito sa buong social media at madalas sa ilalim ng pagkukunwari ng "pagpapatupad" ng Leave No Trace ethics, nagdagdag ang Center sa aming mga alituntunin sa social media ngayong taon, para isama ang "Shaming is Not the Answer." Hindi ito nakakaimpluwensya sa pag-uugali, ngunit sa halip ay lumilikha ng dichotomy ng "tayo at sila": ang mga taong gumagawa nito ng tama at ang mga mali. Mabilis itong maging exclusionary, na ginagawang ang mga hindi pa natutong Leave No Trace, hindi itinuturing ang kanilang sarili na isang eksperto, o natutunan ang mga konsepto at prinsipyo sa pamamagitan ng iba't ibang wika ay pakiramdam na hindi makalahok sa isang komunidad na nakaangkla sa patuloy na pag-aaral at pagbibigay ng mga alituntunin, hindi mga tuntunin.

Kapag nagtuturo sa mga bata, ginagamit minsan ng mga tagapagturo ng Leave No Trace ang “Generation Game” na kinasasangkutan ng ilang grupo na humalili sa pagmamasid at pagkatapos ay kumakain ng M&M's mula sa isang mangkok. Naturally, ang mga pangkat na darating sa ibang pagkakataon ay may mas kaunting candy na magagamit upang ubusin. Ang pagsasanay na ito ay nagtuturo ng isang aralin sa hindi nababagong mga mapagkukunan at kung ano ang maaaring mangyari kung lahat tayo ay "kunin ang nahanap natin". Ang aral na ito ay natutunan hindi sa pamamagitan ng pagsisi sa mga unang grupo ng mga bata na kumain ng M&M's—hindi nila alam kung bakit hindi nila dapat—kundi sa pamamagitan ng pagtalakay at pagninilay-nilay bilang isang grupo kung ano ang maaaring gawin sa ibang paraan para sa iba't ibang resulta.

"Umaasa kami na pasiglahin ang pakiramdam ng talakayan, pagmuni-muni at pagkamausisa sa aming online na komunidad," patuloy ni Watts. "Ang bawat tao ay nagdadala ng kanilang sariling natatanging background at nagdadala ng kanilang sariling personal na etika kapag lumilipat sila sa mundo at sa labas." Ang pagsuporta sa papel ng Leave No Trace ay pahusayin ang karanasang iyon sa labas gamit ang pinaka-up-to-date na agham at kasanayan. Ito ay isang toolbox para sa mga tao upang tulungan ang lahat ng mga tao sa lahat ng antas ng impormasyon at panlabas na edukasyon na protektahan ang labas.

Maaari mong sundan ang Leave No Trace online

FB: @LeaveNoTraceCenter

IG: @LeaveNoTraceCenter

Twitter: @leavenotrace